மனிதரில் எத்தனை நிறங்கள்

நோயல் நடேசன்

ஓவியம்: சலா எல்மூர்

மெல்பனின் குளிர்காலம் எப்படி என்றால், மழையோடு தென்சமுத்திரத்தில் இருந்து வரும் குளிர்காற்று ஒன்றோடு ஒன்றாகக் கலந்து இடி முழக்கத்தோடு மழையாக தேனிலவு கொண்டாடும் அந்தநாளில், எவரும் நாய் பூனைகளுடன் என்னைத்தேடி வரப் போவதில்லை. அவர்கள், தங்கள் வீடுகளைக் கூடாக்கியபடி, வீட்டின் கணகணப்பில் மகிழ்வாக இருப்பார்கள் என்ற நினைப்போடு அறையில் இருந்தேன்.

மதியமாகி விட்டது எனக் கடிகாரம் காட்டியது. ஆனால், வெளியே சீதோஸ்ண நிலைமை அதற்கான அறிகுறியற்று மாறாது இருந்தது.

எனது மிருக வைத்திய வேலையிடத்தில் இருந்து எனது வீட்டுக்கு ஐந்து நிமிடங்களில் செல்லமுடியும் என்பதால் மதியத்தில் உணவுக்குச் செல்வேன். அன்றைய தினம் அவ்வாறு செல்ல உடலும் மனமும் சோம்பலாக இருந்தது. தனது உணவை வாங்குவதற்காக பக்கத்திலிருந்த கடைக்குச் சென்ற எனது நேர்ஸ் பிலிண்டாவிடம் எனக்கும் உணவு வாங்கிவரச் சொல்லிவிட்டேன். அவள் கொண்டுவந்த சான்விச்சை உண்டுவிட்டு கம்பியூட்டரில் கண்களை அலைபாய விட்டிருந்தேன்.

இலங்கையிலிருந்து வரும் போர்ச் செய்திகளைப் பார்த்து கொண்டிருந்தேன். போர்க் காலத்தில் தொடர்ச்சியாக பலவிதமான செய்திகள் வந்து கொண்டிருக்கும். பொய்கள், உண்மைகள், உண்மை கலந்த பொய்கள், பொய் கலந்த உண்மைகள் எனப் பலவிதமான செய்திகள்.

புனைகதைகள் மட்டுமே, வாசகனது கற்பனையை வேண்டி நிற்கும் என நினைத்தால் தற்பொழுது செய்திகளும் அதையே கேட்டு வாசகர்களின் அறிவுக்கு சவால் விடுகின்றன. பலதரப்பு விடயங்களைப் பார்த்து நாம் கூட்டிக் கழித்து, பெருக்கிப் பிரித்து உண்மை எதுவெனத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

எனது அறைக் கதவினூடாக, உள்ளே தலையை நீட்டி, “உங்களை ஒருவர் பார்க்க வந்திருக்கிறார்” என்று பிலிண்டா சொன்னபோது, யாராக இருக்கும்… நண்பர்கள் வருவதென்றால் தொலைப்பேசியில் தெரிவித்து விட்டே வருவார்கள், என்ற சிந்தனையுடன் வெளியே வந்தேன்.

வெளியே ஆப்பிரிக்கருக்கே உரிய கறுப்பான நிறத்துடன், சுருள் தலைமயிர், ஆறரை அடி உயரமான ஒருவன் எழுந்து வந்து, மின்னும் வெள்ளைப் பற்களுடன், தனது பெயர் தோமஸ் எனச் சொல்லியபடி நீண்ட கையை நீட்டினான்.

என்னிலும் உயரமானவர்களைப் பார்க்கும் போது என்னையறியாது ஒரு பொறாமை உணர்வு என்னகத்தே தோன்றி மறையும். அந்த உயரமான இளைஞனுக்கு வயது முப்பது இருக்கலாம். அவனது நெடிய மெலிந்த உயரத்தால் முதுகில் மெதுவான கூன் தெரிந்தது.

“என்ன விடயம்? நான் என்ன செய்யலாம்?” கையை நீட்டியபடி கேட்டேன்.

“நான் ஒரு மிருக வைத்தியன். விக்ரோரிய மிருக வைத்திய சபை உங்களைச் சந்திக்கச் சொல்லி இருக்கிறார்கள்.”

“அப்படியா?” என் முகத்தில் அதிக உற்சாகம் இல்லை. நான் அவனை மீண்டும் நாற்காலியில் உட்கார சொல்லவில்லை. நின்றபடியே பேசினோம். அந்த இளைஞன் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை. தனது பேச்சைத் தொடர்ந்தான். “நான் சூடானிய மிருக வைத்தியர். இங்கு வந்து இரண்டு வருடங்கள். இதுவரையும் டாக்சியோட்டினேன். இப்பொழுது ஆங்கிலம் படித்து பாஸ் பண்ணிவிட்டேன். மிருக வைத்திய பரீட்சை எடுக்க நினைத்து அவர்களைத் தொடர்புகொண்டபோது உங்களுடன் பேசச் சொன்னார்கள்.”

சூடான் என்றவுடன் என்னுள் வெறுப்பு மின்னலாகத் தோன்றி மறைந்தது.

“உடனே பேச வேண்டுமா?”

“இல்லை, நான் இந்தப் பக்கமாக டாக்சியில் வந்தேன். அவசரமில்லை. நீங்கள் ஒரு அப்பொயிண்மென்ட் தந்தால் மீண்டும் வந்து சந்திக்க முடியும்.”

“எங்கு இருக்கிறீர்?”

“பக்கத்தில்தான், நோபல் பார்க்.”

“சனிக்கிழமை மதியம் ஒரு மணிக்கு எனது வேலை முடியும். அதன்பின் நாம் பேச முடியும்” எனச் சொல்லி விடை கொடுத்தேன்.

அவன் சென்று அடுத்த இருமணி நேரத்திற்குள் எவரும் வருவதாக இல்லை. நான் நினைத்திருந்தால் எனது அறையில் வைத்து அவனுடன் பேசி இருக்க முடியும். விக்ரோரிய மிருக வைத்திய சபை இப்படி வெளிநாட்டிலிருந்து வந்த பலரை என்னிடம் அனுப்பி வைப்பார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை, நான் இந்தப் பரீட்சையில் தேர்ச்சியடைந்து, அதற்கான வழிகளைக் கடந்துவந்து, சொந்தமாக தொழில் செய்வதால் என்னை இந்தத் துறைக்கு வரும் புதியவர்களுக்குப் புரிய வைப்பதற்கு ஆரம்ப ஆலோசகராகப் பாவிப்பார்கள். இலங்கையைச் சேர்ந்த பலருக்கு, நான் தன்னார்வமாக முதல் உதவியாளராக இருந்திருக்கிறேன்.

தோமஸ், சூடான் என்றதும் எனக்கு ஆரம்ப உணர்வாக அவனைத் தவிர்க்க நினைத்தேன். ஆனாலும் முடியவில்லை.

எதற்காகத் தவிர்க்க நினைத்தேன்?

இதற்கு இலகுவான பதில் என்னிடமில்லை.

அந்த சந்திப்புக்கு முன்னர், இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த ஒரு சம்பவம் என்னை சூடானியர்களை வெறுக்க வைத்தது. ‘என்ன இவன் ஒரு இனவாதியாக இருக்கிறானே’ என்று நீங்கள் என்னைப் பற்றி நினைக்கலாம்! தவறில்லை.

மனிதர்கள் எல்லோரும் இனவாதிகளே. நிறவாதிகளே. அழகான பெண்ணை விரும்பியவர்கள் எல்லாம் யார்? அவர்கள், நிறத்திற்கு முன்னுரிமை கொடுக்கவில்லையா? கறுப்பாக இருப்பவர்களே அதிகமாக வெள்ளைப் பெண்ணை மணமுடிக்கத் தேடுவார்கள். நான் பிறந்து வளர்ந்த தென் ஆசியச் சமூகத்தின் குணங்களில் சிறிதளவாவது என்னிடம் இருக்காதா?

அதை விடுங்கள். தங்கள் குழந்தைகள் கொஞ்சம் நிறமாகப் பிறக்க வேண்டும் என விருப்பம் இல்லாதவர்கள் யாராவது இருந்தால் கையைத் தூக்குங்கள். இங்கே எனக்கு நிறம் பிரச்சினையா? அல்லது அவனது நாடுதான் பிடிக்கவில்லையா? எனக்கு எந்த சம்பந்தமும் இல்லாத ஒரு நாட்டினரை நான் வெறுக்க வேண்டிய தேவையில்லையே!

இப்படியான தர்க்கிக்கக் கூடிய காரணங்களுக்கு அப்பால் சூடானியர்களை நான் விரும்பாததற்கு ஒரு காரணம் உள்ளது. நட்பு சார்ந்த விடயம். அதாவது நண்பனுக்காக. அது என்னைப் பொறுத்தவரை முக்கியமானது.

நான் சூடானியர்களைப் படிப்படியாக வெறுக்கவில்லை. திடீரென ஒருநாள். நேரம் காலம் திகதி, எல்லாம் என்னால் சொல்ல முடியும். ஒரு கோடைக்கால சனிக்கிழமை. சரியாக சொன்னால் நான் ஓய்வாக வீட்டிலிருந்த ஒருநாள், மாலை நான்குமணி.

சூடான், ஆபிரிக்காவிலே பூமத்திய ரேகைக்குச் சிறிது வடக்கில் உள்ளது. ஆப்பிரிக்காவிலே பெரிய நாடு. கறுப்பும் ஒலிவ் நிறமும் கலந்த அரேபியர்களும் கறுப்பு ஆப்பிரிக்கர்களும் பல காலமாக ஒன்றாக வாழ்ந்த நாடு. ஆரம்பத்தில் கறுப்பு இஸ்லாமியர்களான டாபூர்களும் அரேபிய இஸ்லாமியர்களும் சண்டையிட்டார்கள். கொலை செய்தார்கள். அகதியானார்கள்.

பின்பு அரேபியர்களுக்கும் தென்பகுதியில் உள்ள கிறிஸ்தவ கறுத்த இனத்தவர்களுக்கும் சண்டை. தனிநாடு கேட்டுப் போராடி, இப்பொழுது தென்சூடான், கறுப்பு இனத்தவர்கள் மட்டுமுள்ள புதிதாக சுதந்திரம் அடைந்த நாடாகியுள்ளது. இவர்களே வரலாற்றில் நூபியர்கள், நூறு வருடங்கள் எகிப்தை ஆண்டவர்கள் என்ற பழைய வரலாறும் எனக்குத் தெரியும். இப்படியான பொதுஅறிவு இருந்தபோதிலும் தனிப்பட்ட ரீதியில் எனக்கு சூடானியர் எவரையும் தெரியாது.

அந்த சனிக்கிழமை மாலை. வீட்டில் தேநீர் அருந்தியபடி, சோம்பலாகத் தொலைக்காட்சி பார்த்தவாறு நான் இருந்தபோது, தொலைப்பேசி ஒலித்தது. தேநீர்க் கோப்பையை வைத்துவிட்டு தொலைப்பேசியை எடுத்தபோது, அடுத்த முனையில் எனது நண்பன் அகமது ஹாசன். “எனது மனைவி கொலை செய்யப்பட்டாள். மவுண்ட் ரோட் மருத்துவமனைக்கு வரமுடியுமா?” என்றான்.

செய்தி மிகவும் சுருக்கமானது. ஆனால், துப்பாக்கி குண்டுபோல் எனது இதயத்தைத் தாக்கியது. நாற்காலியில் உறைந்து விட்டேன். உடனே எழ முடியவில்லை. பதகளித்து விட்டேன். யாராவது உங்களுக்குக் காதைப் பொத்தி பலமாக அடித்தால் எப்படி இருக்கும்?

மெதுவாக சுதாரித்தபடி எழுந்து மனைவியிடம் விடயத்தைச் சொன்னேன்.

பத்து வருடமாக எங்கள் இரு குடும்பங்களும் அறிமுகமானவர்கள். ஒன்றாக உணவருந்தியுள்ளோம். நானும் அகமதுவும் ஒன்றாக நான்கு வருடங்கள் மெல்பன் மிருக வைத்திய நிலையத்தில் வேலை செய்தவர்கள் மட்டுமல்ல, ஒரே காலத்தில் அவுஸ்திரேலியா வந்தவர்கள். அகமது லெபனானைச் சேர்ந்தவன். அக்கால சோவியத் ரஷ்யாவில் படித்தவன். அவனது மனைவி லைலா ஒரு மருத்துவர். எனது மனைவியிலும் சில வயது இளமையானவர். ஒரு குழந்தையுடன் இங்கு வந்து பின்பு இரண்டு குழந்தைகளை மெல்பனில் பெற்றார்.

குழந்தைகளை வளர்ப்பதற்காகப் பல வருடங்கள் வேலை செய்யாது, வீட்டில் காத்திருந்துவிட்டு இரண்டு வருடம் முன்பாகத்தான் மருத்துவராக வேலை செய்வதற்குச் சென்றார். அழகும் அமைதியும் கொண்டவர்.

அந்த அதிர்ச்சிதரும் செய்தியை எங்களுடன் வேலைசெய்த கார்லோஸ் என்ற மற்றொரு நண்பனுக்குச் சொல்லிவிட்டு, சம்பவம் நடந்த இடத்திற்குப் போய்ச் சேர்ந்தேன்.

நான் அங்கு சென்றபோது லைலா பணியாற்றிய அந்த மருத்துவ நிலையத்தின் சுற்றுப்புறம் பொலிஸாரால் நிரம்பியிருந்தது. அவர்களது வாகனங்களுடன் இரண்டு அம்புலன்ஸ்களும் அங்கு நின்றன.

எனக்கு முன்பாக கார்லோஸ் அங்கு சென்றுவிட்டான். லைலாவின் பிரேதத்தை ஏற்கனவே அம்புலன்சில் மருத்துவமனைக்குக் கொண்டுசென்று விட்டார்கள். ஏற்கனவே கார்லோஸ் இந்த விடயம் எப்படி நடந்தது என அறிந்திருந்தான். வைத்தியத்திற்கு அந்த மருத்துவமனைக்கு வந்த சூடானிய அகதி ஒருவன் லைலாவின் கழுத்தைக் கத்தியால் வெட்டிக் கொலை செய்ததாக கார்லோஸ் சுருக்கமாகச் சொன்னான்.

அதற்குமேல் நான் எதுவும் கேட்கவில்லை. நான் ஏன் முழு விபரமும் அறியவேண்டும்? நண்பனது மனைவி இறந்துவிட்டது மட்டுமே முக்கிய விடயமாக இருந்தது. அவனுக்கு ஆறுதலாக நாம் அங்கு சென்றோம்.

நாங்கள் அங்கு நின்ற நேரத்தில், ரயில் நிலையத்தருகே ஒரு கறுப்பு இளைஞனைப் பிடித்ததாக பொலிசுக்கு வயர்லெஸ் செய்தி வந்தது. அதைப் பொலிசார் அகமதுவுக்குச் சொன்னது எங்களால் கேட்க முடிந்தது. அந்த மருத்துவ நிலையத்திற்கு சிறிது தூரத்தில் ரயில் நிலையம் அமைந்துள்ளது. நாங்கள் அகமதுவின் கையைப் பிடித்து அழுத்திவிட்டு எதுவும் பேசாது அவனருகே நின்றோம். சிறிது நேரத்தில் அவனது சகோதரி வந்து அவனை அழைத்துச் சென்றுவிட்டாள். நானும் நண்பன் கார்லோசும் பக்கத்திலிருந்த மதுச்சாலைக்குச் சென்று குடித்தோம். குடித்துவிட்டு நண்பனின் வீட்டில் கொலைக்கு என்ன காரணமாக இருக்கும்? ஏன் இப்படி நடந்தது என்று எமக்குள் பல கோணங்களில் பேசித் தீர்த்தோம்.

அகமதுவின் கிளினிக்கை சில நாட்கள் நான் நடத்தினேன். அவன் மனம் தேறிவரும்வரை அதை நடத்துவதாகக் கூறினேன். ஆனால், அவன் தன்னால் மீண்டும் வேலைசெய்ய முடியாது அதற்கான மனநிலை இல்லை. நீ வாங்குவது என்றால் உனக்கு விற்கிறேன், என்றான். என்னிடம் பணமில்லை. ஏற்கனவே கடன் பல இருக்கிறது என நான் மறுத்தேன். இதன்பின்பு சில காலத்தில் அவன் தனது கிளினிக்கை விற்றுவிட்டான். அவனது மூன்று பெண் குழந்தைகளை வளர்க்க வேண்டிய தேவை இருந்தது.

வழக்கு நீதிமன்றத்தில் நடந்தபோது பல விடயங்கள் வெளியாகியது. அந்த இருபத்தைந்து வயதானவன் கென்யாவிலிருந்து அகதியாக அவுஸ்திரேலியா வந்திருந்தான். அவனுக்குக் குடும்பமில்லை. நண்பர்கள் சிலரோடு ஒன்றாக இருந்திருக்கிறான். வழக்கமான இரத்த பரிசோதனைக்கு வந்தபோது அவனது இரத்தத்தில் ஹெபரைரிஸ் C (Hepatitis C) எனப்படும் கிருமி இருந்துள்ளது. இது ஊசிகள் மூலம் பரவும் வைரஸ் ஆகும். போதை வஸ்து ஊசிகளைத் தங்களுக்கிடையே பரிமாறுபவர்களிலேயே காணப்படும் நோய் இது.

சில வேளைகளில் வைத்தியசாலைகளில் இரத்தம் ஏற்றும்போது அல்லது சுத்தப்படுத்தாத ஊசிகளால் இது பரவக்கூடும். இந்த வைரசுக்கு (அப்பொழுது) நேரடியான மருந்து இல்லை. அதனால் நோய் அறிகுறியிருந்தால் மட்டும் வைத்தியம் செய்வார்கள். மேலும் இந்தக் கிருமி பல வருடங்கள் உடலில் எந்த உபாதையும் கொடுக்காது உறங்கு நிலையில் இருக்கும்.

அவன் தனது நோயை எப்படியும் குணமாக்கப் பல வைத்தியசாலைகளை மெல்பனில் அணுகியிருந்தான். ஆனால், எல்லோரும் கையை விரித்து விட்டார்கள். கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம் பின்பாக அவனது நோயைக் கண்டுபிடித்த லைலாவிடம் வந்திருக்கிறான். அவனிடம் கத்தி இருந்தது. அந்தக் கத்தியால் 21 தடவைகள் லைலாவைக் குத்தியிருக்கிறான். அந்த இடத்திலேயே லைலாவின் மரணம் சம்பவித்து விட்டது.

அறையைவிட்டு அவன் வெளியேறும்போது, “நான் பழிதீர்த்து விட்டேன்” எனச் சொல்லிக்கொண்டு, இரத்தம் தோய்ந்த கத்தியுடன் வெளியேறினான். முன் மேசையிலிருந்த ரிசப்சனிஸ்ட் பதறியடித்தபடி உட்சென்றபோது, நிலத்தில் இரத்த வெள்ளம் தேங்கியிருந்தது. கழுத்தில் பல வெட்டுகளுடன் கதிரையில் தனது ஸ்ரெதஸ்கோப்பை மடியில் வைத்தபடி லைலா சாய்ந்தபடி இறந்திருந்தார்.

நீதிபதி அவனைக் குற்றவாளி எனக் கண்டு, இருபத்தைந்து வருடம் சிறைத் தண்டனை கொடுத்தாலும் அவனது செயலுக்கு டிலுசனல் சைக்கோசிஸ் (Delusional Psychosis) என்ற மனோவியாதியே காரணம் என்பதால் அவன் தொடர்ந்து மனநல வைத்தியசாலையில் வைத்து சிகிச்சை அளிக்கப்பட வேண்டும் எனத் தீர்ப்பளித்தார்.

அகமது, அவனுக்கு அந்த தண்டனை போதாது என்று சொல்லியபடியிருந்தான். “எல்லா சூடானியர்களும் குற்றவாளிகள், அவர்கள் கிறிஸ்தவர்கள் என்ற ஒரே காரணத்தால் அவுஸ்திரேலியா அகதி அந்தஸ்து கொடுத்து உள்ளே அனுமதித்தது” என்பான்.

அகமதுவிடம் நான் அடிக்கடி செல்வேன். அவனது வாழ்க்கையில் நடந்த பல சம்பவங்களில் கலந்து கொண்டேன். அவனது குழந்தைகள் வளர்ந்து நன்றாகப் படித்தார்கள். தாயற்ற குறை அவர்களுக்குத் தெரியாது வளர்த்தான்.

மனைவியின் கொலை அவனை நிரந்தர நோயாளியாக்கி விட்டது. நீரிழிவு, இரத்த அழுத்தம், சிறுநீரக பாதிப்பு எனப் பல நோய்கள் அவனைத் தஞ்சம் அடைந்துவிட்டன. அகமதுவைத் தொடர்ச்சியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த எனக்கும் சூடானியர் மீதான வெறுப்பு அவனிடமிருந்து தொற்றிவிட்டது .

ஒருவனது நடத்தைக்காக முழு நாட்டவரையும் வெறுப்பதா? ஆனால், மனித மனங்கள் அப்படியானவை. மனதில் ஏற்படும் எண்ணங்களுக்கும் பகுத்தறிவுக்கும் தொடர்பில்லை. தர்க்கத்திற்கு அப்பாலானது.

நண்பன், அயலவன் என எந்தவொரு சூடானியர்களோடும் சேர்ந்து பழக வேண்டிய தேவையும் எனக்கு இருக்கவில்லை. குறைந்தபட்சமாக ஒரு நாய் அல்லது பூனை வைத்திருக்கும் சூடானியனைகூட எனக்குத் தெரியாது. என்னால் அவர்களை எட்டத்தில் வைத்து இலகுவாக வெறுக்க முடிந்தது. தெரியாதவர்களை வெறுப்பது ஒரு விதத்தில் இனிமையானது கூட.

ஆனால், ஒரு சூடானியனோடு பேசும் தேவை வந்துவிட்டது. என்னைத் தேடிவந்த அந்த தோமஸுக்கு உறுதியளித்தபடி அடுத்துவந்த சனிக்கிழமை அவனைச் சந்தித்தேன். பரீட்சைக்குப் படிக்க வேண்டிய புத்தகங்கள், வரக்கூடிய கேள்விகள், செய்முறைகள் பற்றிச் சொல்லிவிட்டு இறுதியில் லைலாவைக் கொலை செய்தவனைப் பற்றி அவனிடம் விசாரித்தேன்.

தோமஸ், தான் அவனோடு சில காலம் ஒன்றாக அறையிலிருந்தேன் என்று சொல்லியபின் சில விடயங்களைச் சொன்னான்.

மாலி என்ற அவன், தென் சூடானைச் சேர்ந்தவன். பத்து வயதாக இருக்கும்போது கடத்தப்பட்டு குழந்தைப் போராளியாக தென் சூடானில் உள்ள ஒரு போராட்ட அமைப்பில் போராளியாக்கபட்டான். இவர்கள் பல அட்டூழியங்களைச் செய்தார்கள். கிராமங்களுக்குள் சென்று கொலை, பலாத்காரம், தீ வைப்பது என்பன போன்ற கொடிய செயல்கள். அதேபோல் இவர்களுக்கு எதிராக சூடானிய இராணுவம் பல கொடுமைகளைச் செய்தது. எட்டு வருடங்களின் பின்பாக மாலி சிறைபிடிக்கப்பட்டு அங்கு சித்திரவதை செய்யப்பட்டான். சிறையிலிருந்து விடுதலையானதும் பக்கத்து நாடான கென்யாவில் ஒரு அகதி முகாமுக்குச் சென்றான். அகதி முகாமிலிருந்தபோது ஒரு பாதிரியாரின் உதவியினால் சர்வதேச அகதிகள் அமைப்பில் பதியப்பட்டு அவுஸ்திரேலியா வந்தான்.

மெல்பனில் மாலிக்கு ஒரு காதலி இருந்தாள். அவளைத் திருமணம் முடிப்பதற்காக தீர்மானித்திருந்த காலத்திலே அவனது இரத்த சோதனை முடிவுகள் வந்தது. அவனது இரத்த சோதனையைத் தெரிந்துகொண்ட காதலி அவனைப் புறக்கணித்து விட்டாள். அவன் சமூகத்தில் பலரோடு சண்டை பிடித்துக் கொண்டிருந்த காலத்திலேதான் லைலாவின் கொலையும் நடந்தது.

“அவன் ஏன் அந்த பெண் டாக்டரைக் கொலை செய்யவேண்டும்? அந்த டாக்டர் எனக்கு மிகவும் தெரிந்தவர். மிகவும் நல்லவர்…”

“எமக்கும் அந்தக் கேள்வி வந்தது. அவனிடம் அரேபியர் மீது வெறுப்பு இருந்தது. அவன் சிறையிலிருந்த போது அவர்களால் சித்திரவதை செய்யப்பட்டவன். சிறையிலிருந்த காலத்திலே அவனுக்கு இந்த நோய் வந்திருக்கலாம் என நினைத்துக்கொண்டு, எங்களுடன் இருந்தபோது அவர்களைப் பற்றி குரோதமாகப் பேசுவான். தனக்கு வந்த அந்த நோய் அவர்களால் திட்டமிட்டு ஊசிமூலம் ஏற்றப்பட்டது என்பான். அதன் பிறகுதான் போராட்டத்திற்கு வருவதற்கு முடியாமல் தன்னைத் தவிர்கக அவர்கள் இதைச் செய்தார்கள் என்பதே அவனது வாதம்.

“இரவில் எழுந்து பலமணி நேரம் தன்னந் தனியனாக வெளியே நடப்பான். எங்களோடு சிலநேரங்கள் சகசமாகப் பழகிவிட்டு, ஒருசில நேரங்களில் குழப்பமானவனாக மாறிவிடுவான். நாங்கள் அவனைக் கணக்கெடுப்பதில்லை. அவனது நாட்டில் அவனது எட்டு வருடப் போராட்ட வாழ்வும் அதன் பின்பான சிறை வாழ்வும் அவனில் பல தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது என்பதை அறிந்ததால் நாம் அவனிடம் அதிகம் எதுவும் கேட்பதில்லை.

“காதலுக்குப் பிறகு அவனது நடத்தையில் மாற்றம் வந்தது. ஒரு சிடி செய்யும் தொழிற்சாலையில் வேலைக்குச் சேர்ந்து, காதல் கனவுகளில் இருந்தான். அந்தப் பெண் திருமணத்திற்கு மறுத்ததும் இவனது தலையில் அடித்து விட்டது என நாம் நினைத்தோம்.

“அந்த சம்பவம் நடந்த அன்று வேலைக்குப் போய்விட்டே வந்திருந்தான். அவனது முகத்தைப் பார்த்ததும் நாங்கள் ஏதோ வேலையில் பிரச்சினை என நினைத்தோம்” என்று தோமஸ் மாலியின் கதையைச் சொன்னான்.

“மாலி, ஒரு குழந்தைப் போராளி, தீவிரவாத இயக்கத்திலிருந்தவன் என்பது ஆரம்பத்தில் குடிவரவுத் திணைக்களத்திற்கோ (Immigration) நீதிமன்றத்திற்கோ தெரியாது. தெரிந்திருந்தால் அவனது மனநிலைக்கு மருத்துவ சிகிச்சை செய்திருக்கலாம்.”

“உண்மைதான். ஆனால், போராட்டங்களில், வன்முறையில் ஈடுபட்டவர்கள் தங்களது கடந்த காலத்தை மறைத்து விடுவார்கள். அதைச் சொன்னால் அகதி அந்தஸ்து தரமாட்டார்கள் என்ற எண்ணத்தால்.”

“தெரியும். நானும் அகதிகள் அதிகமாக உருவாகிய இலங்கையிலிருந்து வந்தேன். அத்துடன் அகதிகளுக்கு உண்மை சொல்வதைவிட, அகதி அந்தஸ்து பெறுவதே முக்கியம். ஆனால், பலருக்கு கடந்தகால மனக் குழப்பங்கள், அவர்களைப் பலவற்றைச் செய்யத் தூண்டும். மாலி போல் எதிர்காலமற்று கொலை, தற்கொலை மற்றும் குடும்ப வன்முறைகளில் ஈடுபட்டவர்களை நான் கண்டிருக்கிறேன். உடல் ஆரோக்கியம் இல்லாதபோது அதனை மறைத்தால் அது அவருக்கே பாதிப்பு. ஆனால், மன ஆரோக்கியத்தை மறைப்பதால் சமூகத்தில் பலரும் பாதிப்படைவார்கள்” என்றேன்.

இரண்டுமணி நேரமாக நானும் தோமஸுடன் அந்தக் கதைகளைப் பற்றிப் பேசியவுடன், குழந்தைப் போராளியாக வளர்ந்து பெரியவனான மாலிக்குப் பரிதாபப்படுவதா? லெபனானில் நடந்த உள்நாட்டுப் போரிலிருந்து தப்பி, வாழ்வதற்காக அவுஸ்திரேலியா வந்து இங்கே தனது அருமை மனைவியைப் பறிகொடுத்த எனது நண்பன் அகமதுவுக்காக பரிதாபப் படுவதா?

ஆனால், அதன்பிறகு சூடானியர்களின் மீது அதுவரை ஏற்பட்டிருந்த வெறுப்பு இறகு முளைத்த பறவைக் குஞ்சாகப் பறந்ததை மட்டுமே உணர முடிந்தது.

நோயல் நடேசன் <uthayam12@gmail.com>