உப்பு வண்டிக்காரன் | இமையம்

மருத்துவக் கல்லூரி மாணவர் விடுதியை விட்டு கவர்னர் வெளியே வரும்போது முற்றிலுமாக விடிந்திருக்கவில்லை. அறையை விட்டு வெளியே வந்ததே அவனுக்குப் பரவாயில்லை என்றிருந்தது. அறையில் மின்விசிறி ஓடினாலும் ஒரே வெக்கைதான். வெளியில் அனல் காற்று இல்லை. குளிர்ந்த காற்று பட்டதும் உடம்பில் ஒரு விதமான மாற்றம் ஏற்பட்டது. நன்றாகக் காற்று படட்டும் என்பதுபோல சட்டையின் இரண்டு பட்டன்களைத் திறந்துவிட்டான்.

கவர்னர் நடந்து கொண்டிருந்தான். அவனுடைய நடையில் எந்த அவசரமுமில்லை. அவன் நடந்துகொண்டிருந்த விதம் ஒரு நாளிலேயே கிழவனாகிவிட்டதுபோல் இருந்தது.

கவர்னர் மருத்துவமனைக் கட்டடத்தின் கேட்டிற்கு அருகில் வரும் போது சூரியன் வந்துவிட்டிருந்தது. மருத்துவமனைக் கட்டடமும் அதனைச் சுற்றியிருந்த மரம், செடிகளும் சூரிய ஒளியில் மின்னின. கேட் பூட்டப்பட்டிருந்தது. காவலர் இல்லை, கேட்டிற்குள்ளே ஆள் நடமாட்டம் இல்லை. பாழடைந்த கட்டடத்தைப் பார்ப்பதுபோல் மருத்துவமனைக் கட்டடத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். ஆட்கள் யாராவது வெளியே வருகிறார்களா? என்று பார்த்தான்.

மருத்துவக் கல்லூரி மாணவர் விடுதியில் இருப்பதைவிட, மருத்துவமனையில் இருப்பது பாதுகாப்பானது என்று நம்பித்தான் சண்முகத்தை அனுப்பிவைத்தான். முத்து கருப்பாயியையும் அனுப்பிவைத்தான். அந்த நம்பிக்கை இப்போது அவனிடமில்லை. “ஆஸ்பத்திரிக்கிப் போறதுங்கிறதே செத்துப்போறதுக்கா?” தன்னிடமே கேட்டுக்கொண்டான். ‘உயிருடன் இருப்பது பெரிது அல்ல, செத்துப் பிணமாக இருப்பதும் பெரிது அல்ல, இரண்டுக்கும் இடையில் இருப்பதுதான் பெரிது’ என்று நான்கு நாட்களுக்கு முன்பு வாட்ஸ்அப்பில் வந்த செய்தி நினைவுக்கு வந்தது. பெருமூச்சு விட்டான்.

கலாவிடமிருந்து போன் வந்தது. முதல் கேள்வியாக, “எங்க இருக்க?” என்று கேட்டாள்.

“ஆஸ்பத்திரிக்கு முன்னால.” உயிரற்ற குரலில் கவர்னர் சொன்னான்.

“ஒங்கம்மாகிட்ட சொல்லிட்டியா?”

“இல்ல.”

“ஒங்கம்மாவுக்கு விஷயம் தெரியுமா?”

“ஆஸ்பத்திரியில சொன்னாங்களா இல்லியானு தெரியல.”

“சொல்லிடாத. ஒனக்குப் புண்ணியமாப் போகும். ஒங்கம்மாவும் ஒங்கப்பாவும் எப்பிடி இருந்தாங்கன்னு ஊருக்கே தெரியும். ஒரு நாளும் பிரிஞ்சி இருந்ததில்ல. சேதி தெரிஞ்சா ஒங்கம்மா நெஞ்சடப்பு வந்து செத்திடும். ஒரே நாளில வீட்டுல ரெண்டு பொணத்தத் தூக்க முடியாது” என்று சொல்லி கலா அழ ஆரம்பித்தாள். ‘அழுவாம இரு’ என்றோ, ‘எதுக்கு அழுவுற’ என்றோ, ‘அழுவறதுக்கான நேரமா இது?’ என்றோ ஒரு வார்த்தை சொல்லவில்லை, கவர்னரின் கையிலிருந்த போன் பிடிமானமின்றித் தரையில் விழுந்தது. தரையில் விழுந்த போனைப் பார்த்தான். போனிலிருந்து கலா அழுகிற சத்தம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தது. அப்போது, ‘தமிழ்நாடு அரசு’ என்று எழுதியிருந்த இரண்டு ஜீப்புகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வந்தன. ஜீப்புகளின் ஹாரன் சத்தம் கேட்டு காவலர் ஒருவர் ஓடி வந்து கேட்டைத் திறந்துவிட்டார். ஜீப்புகள் உள்ளே சென்றதும், அவசரமாக கேட்டைப் பூட்டினார். காவலரிடம் பேசுவதற்காக கவர்னர் முயன்றான். அவர் வேகமாக மருத்துவமனைக் கட்டடத்தை நோக்கி ஓடிவிட்டார்.

சந்திரனிடமிருந்து போன் வந்தது. “எங்க இருக்கிற?” என்று கேட்டதற்கு உப்புச்சப்பற்ற குரலில், “ஆஸ்பத்திரிக்கு முன்னால” என்று சொன்னான். பிறகு காவலர் வெளியே வருகிறாரா என்ற பார்க்க ஆரம்பித்தான்.

சந்திரனும் வடமலையும் வந்தனர். வந்த வேகத்தில், “எதுக்கு வந்து தனியா நிக்கிற? எங்களையும் கூப்பிட்டிருக்கலாமில்ல?” என்று கேட்டு வடமலை கோபித்துக்கொண்டான்.

“தோணல.” கவர்னர் சத்தமில்லாமல் சொன்னான். சிறிது நேரம் கழித்து, “மனுஷன் யாருனு, எப்படிப்பட்டவனு சாவுதான் சொல்லித் தருது. காட்டிக்கொடுக்குது” என்று சொன்னான்.

“கொரானா வந்து நெறைய பேர சாவு குழிக்கு அனுப்பிடுச்சி. பயம்தான் பாதி பேர சாவடிக்குது. நாம்ப தங்கியிருக்கிற எடத்துக்கு கொரானா வராதவன் வந்தான்னாக்கூட வந்திடும். பயம்தான் கொரானா. பயம்தான் சாவக் கொண்டாருது. நீ மட்டுமில்ல, நான் மட்டுமில்ல, இன்னிக்கு ஒலகமே இப்பிடித்தான் இருக்கு. பயத்தில, கவலையில, தனிமையில செத்துப்போறாங்க. பஞ்ச காலத்தில, கொள்ள நோவு காலத்தில கொத்துக்கொத்தா சனங்க செத்தாங்கன்னு கேள்விப்பட்டிருக்கம். நம்ப காலத்தில கொரானா வந்திருக்குது. நம்ப கண்ணால பாக்குறம் சனங்க செத்துப்போறத. நேத்து ராத்திரி யூடியூப்ல பாத்தன். எந்த நாடுனு பேரு மறந்து போச்சி. லாரிலாரியாக் கொண்டாந்து பெரிய பள்ளத்தில பொணத்தக் கொட்டுறான். பொட்டலம் மாதிரி ஒவ்வொரு பொணமும் குழியில விழுறதப் பாக்கவே முடியல. மனசுக்குக் கஷ்டமா இருக்கு. எதுவும் செய்ய முடியாது. உசுரோட இருக்கவங்க செத்துபோனவங்களப் பொணமா வேடிக்க பாக்கலாம். அவ்வளவுதான்.”

வடமலை மேடைப் பேச்சாளர் மாதிரி பேசிக்கொண்டிருந்ததைக் கவனிக்காத கவர்னர் தனக்குத் தானே சொல்லிக்கொள்வதுபோல சொன்னான்: “எங்கப்பா யாருனு நேத்து ராத்திரிதான் எனக்குத் தெரிஞ்சிது. எங்கப்பா சின்ன வயசிலிருந்தே கஷ்டப்பட்ட ஆளு. வேல செய்யணும், அதுதான் அவருக்குச் சோறு. உசுரு. வேல செய்ய விடாம ஒக்கார வச்சதாலதான் செத்திட்டாரு. இல்லன்னா எங்கப்பா இப்ப சாவுற ஆளில்ல.”

“இப்ப எதுக்கு அதையும் இதையும் பேசிக்கிட்டு இருக்கிற? இனிமே நடக்க வேண்டிய வேலயப் பாரு. உப்பு வண்டிக்காரரப் பத்தி நீ சொல்லித்தான் நாங்க தெரிஞ்சிக்கணுமா? நல்ல மனுஷன்னு ஊருக்கே தெரியும்” என்று சந்திரன் சொன்னான்.

சந்திரன் சொன்னதைக் காதில் வாங்கிக்கொள்ளாத கவர்னர் தன் போக்கில் பேசினான்: “‘பாக்கிறதுக்கு மரம்தான். ஆனா, அதுல இருக்கிற எல தனிதான். வேர் தனிதான். காய் தனிதான். கிளை தனிதான். என்னதான் புருசனும் பொண்டாட்டியுமா இருந்தாலும், அப்பனும் புள்ளையுமா இருந்தாலும் வயிறு தனிதான். உயிர் தனிதான். சாவு தனிதான். இதான் ஒலகம். இதான் வாழ்க்க. பாத்து இருந்துக்க. மன பாரம் வராம பாத்துக்க’னு எத்தன மொற எங்கிட்ட எங்கப்பா சொல்லியிருக்காரு. அப்பல்லாம் எனக்குப் புரியல. இப்ப புரியுது.”

“இப்ப அழுவுற நேரமாடா?” கொஞ்சம் சத்தமாகக் கேட்டான் வடமலை.

“இத்தினி வருசத்தில இன்னிக்கித்தான்டா நான் மனுஷனா அழுவுறன்” என்று கவர்னர் சொன்னான்.

“உள்ளார போறப்ப உசுரோட போனாரு. திரும்பி வருவாருனு இருந்தன். பொணமாயிட்டாரு. அவர இனிமே எப்ப உசுரோட பாப்பன்? எங்கப்பாவோட கதெ இன்னியோட முடிஞ்சிபோச்சி. வண்டியும் மாடும் உப்பு மூட்டயும்தான் அவரோட ஒலகமா இருந்துச்சி. வாழ்க்கயா இருந்துச்சி. இருபது வயசில உப்பு மூட்டயத் தலையில சொமக்க ஆரம்பிச்ச ஆளுதான். வெயிலு அடிச்சாலும் மழ அடிச்சாலும் வீடு தங்க மாட்டாரு. உப்பு மூட்டய ஏத்திக்கிட்டு, எங்கம்மாவ இழுத்துக்கிட்டு வண்டியப் பூட்டிக்கிட்டு கிளம்பிடுவாரு. ராவா இருந்தாலும் பகலா இருந்தாலும் அவருக்கு வேல செய்யணும். வேல செஞ்சாதான் உசுரோட இருக்கம்னு அர்த்தம் அவருக்கு.” கவர்னர் ஏதேதோ சொல்லிப் புலம்பி அழுதுகொண்டிருந்தான். இத்தனை வருடத்தில் ஒருநாள்கூட, ஒரு வார்த்தைகூட மனம் விட்டு அவன் சண்முகத்தைப் பற்றி நல்ல விதமாகவும் சொன்னதில்லை, கெட்ட விதமாகவும் சொன்னதில்லை.

“‘தொட்டதும் பட்டென உடையுங்குமிழ் கை

பட்டதும் கலங்குநீர் வட்டக்குளம் உயிர்

விட்டதும் சில்லிடும் ஊனுடல் மனம்

கெட்டதும் மாயை மாயை மகாமாயையே’னு

நீ சொல்றதத்தான்டா திருக்கோவிலூர் கார்த்திகைச் சித்தர் பாடி வச்சியிருக்கான்.” வடமலை சொன்னது கவர்னரின் காதில் விழுந்ததுபோல் தெரியவில்லை.

முன்பு உள்ளே போன இரண்டு ‘தமிழ்நாடு அரசு’ ஜீப்புகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வெளியே வந்தன.

 ‘நான் முன்னபின்ன தெரியாத ஒரு வீட்டுல படுத்துக்கிட்டிருக்கன். பெரிய வீடாத் தெரியுது. பழைய காலத்து வீடு மாதிரி நெறைய மரத்தூண்லாம் இருக்கு. காய்ச்சல் கண்டவன் மாதிரி புரண்டுகூடப் படுக்க முடியாம கெடக்குறன். ‘என்னடா ஆச்சி’ன்னு கேட்டுக்கிட்டு எங்கம்மா வருது. அதோட கையில ஒரு காமாட்சியம்மன் விளக்கு இருக்கு. அது நடந்து வர்றத பாத்தா இருட்டுல இருக்கிற பொருளத் தேடிக்கிட்டு வந்த மாதிரி இருக்கு. விளக்கு வெளிச்சத்தில எங்கம்மா மொட்ட போட்டிருக்கிறது தெரியுது. எங்கம்மா எதுக்கு மொட்ட போடணும்? எனக்கு அதிர்ச்சியா இருக்கு. என் பக்கத்தில நின்னுகிட்டு என்னெயே பாக்குது. அதோட கண்ணு ஆந்தையோட கண்ணு மாதிரி தெரியுது. ஆடல, அசையல. கல் சிலையா எங்கம்மா நிக்குது.

‘பைத்தியமா புடிச்சியிருக்கு. எதுக்குச் சீல கட்டாம வந்த?’ நான் கோவமாக் கத்துனன்: ‘போயித் துணியக் கட்டு.’ ‘நீ செஞ்சதவிட நான் செய்றதா பெருசு?’னு எங்கம்மா கேக்குது. ‘நான் என்னா செஞ்சன்? மொதல்ல தூரப்போ’ன்னு கத்துனன். ‘போறன்’னு சொல்லிட்டு வாசல பாத்துப் போச்சி. ‘இந்தக் கோலத்தில வாசலுக்குப் போவாத’ன்னு சொல்லிக் கத்துனன்.

நல்ல இருட்டு. எங்கம்மா தெரியல. விளக்கு வெளிச்சம் மட்டும்தான் தெரிஞ்சிது. அப்பறம் அதுவும் தெரியல. வேகமா எந்திரிச்சி ஓடிப் போயி எங்கம்மாவ மறிக்கணும்னு தோணுச்சி. என்னால எந்திரிக்க முடியல. புரண்டுபடுக்க, அசையக்கூட முடியல. என்னெத் தரையோட தரையா எதையோ போட்டு ஒட்டிட்ட மாதிரி இருக்கு. ‘ஐயோ’னு சொல்லித் தலையில அடிச்சிக்கிட்டன். எங்கம்மா நிர்முண்டமாத் தெருவுக்குப் போறத என்னால தாங்கிக்க முடியல. எங்கம்மா நல்ல கருப்பு, பெருத்த ஒடம்பு. மார்பகங்களும் பெருசாப் பெருத்து இருக்கும். எங்கம்மாவ யாராவது திட்டுனா அதோட மார்பகங்களச் சொல்லித்தான் திட்டுவாங்க. அந்த அளவுக்குப் பெருசு. மேசட்ட இல்ல. இடுப்புல ரவ துணியில்ல. தெருவுல போனா சனங்க எம்மாம் திட்டுமோங்கிற கவல. பட்டுன்னு எந்திரிச்சன்.’

தூக்கத்திலிருந்து சட்டென்று திடுக்கிட்டு எழுந்த கவர்னர் எழுந்து வந்து ஸ்விட்சைப் போட்டான். வெளிச்சத்தில் அறையைப் பார்த்தான். அது எப்போதும்போல் மக்கல் வாடையுடன் இருந்தது. கழிப்பறைக்குப் போய்ச் சிறுநீர் கழிக்கும்போது சுவற்றைப் பார்த்தான். ஏதோ பென்சிலால் கிறுக்கியிருப்பது தெரிந்தது. படித்தான்.

‘பயணம் தொடர்கிறது, பாதை நீள்கிறது.’

(‘உப்பு வண்டிக்காரன்’ நாவலில் இருந்து…)

இமையம் imayam.annamalai@gmail.com

_______________________

வெளியீடு; க்ரியா, 58 TNHB காலனி, சானடோரியம், தாம்பரம், சென்னை – 600 047; கைபேசி: +91-72999-05950; மின்னஞ்சல்: crea@crea.in; இணையதளம் www.crea.in; விலை ரூ. 350